Kurzajki to nic innego, jak spowodowane poprzez mikroorganizmy brodawki. Niestety kurzajki są niezwykle zaraźliwe oraz czasem dosyć ciężko się ich pozbyć. Warto wiedzieć, jak się przed nimi bronić. Huckelberry Finn, jeden z bohaterów książki Marka Twaina pt. “Przygody Tomka Sawyera”, miał własne triki na pozbycie się kurzajek. Potrzebował do tego fasoli czy kota, a wszystko rozgrywało się o północy, na rozstaju dróg czy na cmentarzu. Wiele antykurzajkowych czarów odnajdziemy również w medycynie ludowej. Dowodzi to właśnie tego, z jak starym oraz poważnym problemem mamy do czynienia. Dziś nadal ciężko pozbyć się brodawek, jednak naukowcy nieustannie zgłębiają ten temat. Są one jeszcze nie do końca poznaną zagadką dla medycyny.

Kurzajki szpecą skórę oraz bolą

Kurzajki – szarobrunatne, grudkowate narośla o nierównej powierzchni – nie dodają uroku, jednak na tym nie kończy się ich dokuczliwość. Jeżeli wyrosną w strefie paznokcia, mogą podnosić jego płytkę, powodując duży ból.

U osób obgryzających paznokcie brodawki mogą nastąpić również na ustach. Te pojawiające się na rękach można przyjąć za niezwykle kapryśne. Bywa, iż rośnie ich niezwykle wiele, aż tu szybko w przeciągu kilku dni wszystkie znikają. Po prostu giną same, choć wcześniej nie pomagało żadne leczenie. Te, które rozwiną się na nogach, mogą dać się we znaki, bo wnikają dokładnie w skórę oraz wywołują stan zapalny. Uciskane przez ciężar ciała umieszczają się jak gwóźdź oraz zdecydowanie utrudniają chodzenie. Często są mylone z odciskami, wycinane czy smarowane płynami na odciski. Taka kuracja wcale nie kończy się powodzeniem.

Za kurzajki odpowiedzialny jest wirus HPV

Wszystkie brodawki powoduje wirus brodawczaka ludzkiego (human papillomavirus – HPV), który ma mnóstwo wersji. Każdy z drobnoustrojów powoduje odmienny typ brodawek (verucea vulgaris), np. zwykłe, płaskie, mozaikowe. Wirus brodawczaka nie daje się hodować w laboratoriach na sztucznych podłożach. Dlatego nadal nie znaleziono dobrego środka na wszelkie jego szczepy. Dotychczas za pomocą technik molekularnych scharakteryzowano 77 odmian. Dalsze 30 genotypów zidentyfikowano, jednak nie zostały nadal w całości poznane. Niektóre rodzaje HPV mają właściwości onkogenne – powodują nowotwory skóry czy błon śluzowych. Genotypy HPV oznaczone numerami 16, 18 oraz 33 określa się w śluzówce osób chorujących na nowotwory organów płciowych.

Nie rozdrapuj kurzajek!

Kurzajkami można się zarazić poprzez bezpośredni kontakt z zakażoną osobą, korzystanie ze wspólnego ręcznika, przedmiotów domowych, ale również na basenie, w saunie, solarium, szatni, wszędzie, gdzie bywa mnóstwo osób. Na basenie rajem dla wirusów są brodziki (mimo płynu odkażającego), poprzez które należy przejść, idąc na pływalnię.

Niektórzy mają naturalną tendencja do łapania wirusów. Służy temu młody wiek (dzieci, dojrzewająca młodzież), drobne urazy skóry na rękach, również te występujące przy obgryzaniu paznokci. Szkodliwe jest również wycinanie skórek oraz pożyczanie urządzeń do pedicure. Kurzajki można mieć w dowolnym wieku. Nierzadko mają je rodzice małych dzieci, specjaliści, pielęgniarki, a również pedikiurzystki, masażyści oraz osoby z ograniczoną odpornością komórkową.

Jest mnóstwo metod leczenia kurzajek, jednak nie wszystkie równie skuteczne

Doświadczeni dermatolodzy twierdzą, iż jeśli jest mnóstwo metod leczenia kurzajek, to prawdopodobnie żadna spośród nich nie jest w stu procentach skuteczna. Ale jednak należy podejmować kolejne próby pozbycia się takich brodawek.

Starą, jednak powszechnie dobrą formą likwidowania kurzajek jest lapisowanie (patyczek lapisowy można nabyć w aptece). Można je smarować płynem, żelem czy maścią zawierającą kwas salicylowy, mlekowy czy mocznik. Oporne na działanie kurzajki można usuwać środkami dostępnymi tylko na receptę, bo o ich użyciu może zdecydować jedynie dermatolog. W gabinetach dermatologicznych kurzajki usuwa się przez zamrażanie ich ciekłym azotem czy łyżeczkowanie. Wcześniej zawsze trzeba brodawkę zmiękczyć. Zazwyczaj wystarcza posmarowanie jej maścią salicylową oraz zaklejenie plastrem bez opatrunku. Po zabiegu należy pamiętać, aby przez parę dni przemywać rankę wodą utlenioną oraz zaklejać ją plastrem. Niewielkie brodawki można usunąć, stosując elektrokoagulację. Gdy te formy zawiodą, do centrum kurzajki wstrzykuje się bleomycynę – zabieg jest poważny, ale pewny. Zwykle – bez względu na ilość brodawek – usuwa się jedną czy dwie na raz. Po zabiegu pozostałe kurzajki często znikają. Nikt nie wie, czemu tak się dzieje.

Na czym polegają zabiegi usuwania kurzajki w gabinecie medycznym?

Może się wykazać, iż środki apteczne nie pomogą oraz kurzajkę trzeba będzie usunąć w gabinecie medycznym. Specjalista może zaproponować jeden z poniższych zabiegów:

Łyżeczkowanie kurzajek

Łyżeczkowanie, czyli mechaniczne usunięcie brodawki w znieczuleniu miejscowym. Przed zabiegiem trzeba zmianę rozmiękczyć, stosując maści czy plastry.

Laserowe usuwanie brodawek

Laserowe usuwanie brodawek jest to krótka oraz wygodna forma na wyleczenie uciążliwych zmian skórnych. Promienie lasera podgrzewają brodawkę oraz naskórek, niszcząc wszystkie komórki z wirusem. Okres zabiegu nie przekracza paru minut.

Chrypka to popularna choroba, którą charakteryzuje się jako dolegliwość zawodową osób dużo pracujących głosem, np. śpiewaków lub nauczycieli. Jest jednym z symptomów występujących w stanach zapalnych jamy ustnej oraz gardła, a może być również symptomem nowotworu. Chrypka pojawia się u nałogowych palaczy. Często wtóruje jej zmieniona barwa głosu, drapanie, palenie i suchość w gardle.

Nawilżanie, płukanie gardła oraz inhalacje, czyli środki na chrypkę

Podstawę w zmniejszaniu dolegliwości w zakresie jamy ustnej oraz gardła i ułatwieniu procesów regeneracji stanowi właściwe nawilżenie błon śluzowych gardła. Nie można bowiem wyleczyć żadnej zmiany chorobowej górnych dróg oddechowych bez przywrócenia im odpowiedniej wilgotności, zwłaszcza iż suche powietrze i podrażnia oraz nadwyręża gardło. Stąd również, jeśli dokucza nam chrypka, trzeba stosować znaczniejszą liczbę płynów, najlepiej powszechnie oraz średnimi łykami. Warto przy tym pamiętać, by spożywane napoje miały temperaturę pokojową i były niegazowane. Osoby uskarżające się na chrypkę powinny bowiem unikać wszelkich czynników dodatkowo podrażniających gardło (np. ostrych potraw), oszczędzać nadwyrężone struny głosowe oraz pamiętać o nawilżeniu powietrza, którym oddychają.

Sprawdzoną poprzez wielu formą na chrypkę jest płukanie gardła roztworami soli kuchennej, której przyznaje się właściwości antyseptyczne. Czasem może ona natomiast skutkować dodatkowymi rozdrażnieniami, dlatego poleca się wykorzystywanie zdecydowanie delikatniejszych, także działających antyseptycznie, przestudzonych naparów z ziół oraz mieszanek ziołowych – rumianku, tymianku i szałwii lekarskiej. Taki zabieg najlepiej wykonywać trzy razy dziennie.

Proste oraz prywatne sposoby na chrypkę

W zmniejszaniu nieprzyjemnych symptomów można zastosować szereg naturalnych metod.

Miód, propolis i ekstrakt z porostu islandzkiego (Cetraria islandica) czy syrop z agawy gwarantują działanie nawilżające, zmniejszające, pokrywają błony śluzowe jamy ustnej oraz gardła. U dzieci warto wykorzystać syrop na chrypkę zawierający ekstrakt z babki lancetowatej (Plantago lanceolata), który działa osłaniajaąco, przeciwzapalnie, powlekająco w podrażnieniach gardła, ponieważ – podobnie jak porost – zawiera śluzy roślinne. Bakteriobójczo oraz wzmacniająco działają i syrop z cebuli, a również soki z lipy, aronii czyczarnego bzu.

Na działanie układu odpornościowego (również w stanach wzmożonej wrażliwości na choroby oraz zakażenia w obszarze górnych dróg oddechowych) będzie pozytywnie wpływał wyciąg z aloesu. Ma on wartości przeciwzapalne, a zamknięte w nim polisacharydy stymulują mechanizmy obronne i regenerujące w zakresie śluzówki jamy ustnej.

Dawniej w leczeniu chrypki stosowano kompresy z ugotowanych, jeszcze gorących ziemniaków, które rozgniatano oraz wiązano w ręcznik czy szalik, który następnie przykładano do gardła. Niektórzy zastępowali je ugotowaną oraz rozgniecioną cebulą zawiniętą w lnianą ściereczkę. Takie okłady trzymano do chwili ostygnięcia papek warzywnych. Nasze babcie w konfrontacji z zachrypniętym głosem stosowały również kisiel, który dzięki swojej grubej oraz gęstej konsystencji przyjemnie oblepia gardło oraz zmniejsza nieprzyjemne odczucie drapania w gardle. Za niezwykle efektywne w leczeniu wad układu oddechowego bierze się picie wywarów z siemienia lnianego, również standardowego (w ziarenkach), jak również mielonego, bo umożliwia on dobrą ochronę oraz nawilżenie gardła. Uzależnione jest to obecnością substancji śluzowych o wartościach powlekających. Niezbędne są również napary z szałwii, rumianku, tymianku, liści selera. Trzeba je pić 2–3 razy dziennie. Ekstrakty ziołowe wykazują działanie antyoksydacyjne, a to oddziałuje na ich aktywność przeciwzapalną.

Środki na chrypkę

Dużą ulgę przyniesie również wykorzystywanie pigułek do ssania na chrypkę, zwłaszcza ziołowych, dostępnych w aptekach. Pastylki do ssania zawierają między innymi wyciągi z szałwii, rumianku, tymianku oraz podbiału, dzięki czemu zwiększają ilość wydzielanej śliny, a to przynosi odpowiedniejsze nawilżenie strun głosowych oraz wieększe złagodzenie bólu gardła. Dobre są środki mające w składzie ekstrakt z porostu islandzkiego i wyciąg z korzenia prawoślazu. Elementy te tworzą na śluzówkach delikatny film, który zabezpiecza ją przed wpływem negatywnych elementów zewnętrznych, a również zapewnia optymalni stopień nawilżenia śluzówek, co stanowi jeden z pierwszych warunków pozbycia się chrypki.

Dla dzieci po 3. rok życia dostępne są lizaki na gardło, które uśmierzają ból gardła oraz wykazują przedłużone działanie na śluzówkę. Lizaki nawilżają i przynoszą ulgę. Efektywny w usuwaniu choroby może wykazać się również syrop. Tenże sprawdza się dobrze u dzieci. Łagodzi rozdrażnienia gardła, działa łagodząco oraz struny głosowe, zmniejsza odczucie drapania w gardle. W aptekach warto poszukiwać środków mających w składzie laktoferynę, czyli naturalnie białko, które spełnia wiele istotnych ról fizjologicznych – odpowiada za ochronę oraz nawilżanie śluzówki gardła i ma działanie antybakteryjne. Wspomagająco w leczeniu chrypki farmaceuta może polecić aerozol z gliceryną do używania w jamie ustnej, który łagodnie nawilża błonę śluzową w stanach jej nadmiernego wysuszenia czy rozdrażnienia.

Astma oskrzelowa (dychawica oskrzelowa, astma bronchitowa) to dolegliwość, która cechuje się napadami duszności wydechowej, powstającymi wskutek skurczu mięśniówki oskrzeli oraz obrzęku śluzówki. Przyczyna dychawicy oskrzelowej leży w nadmiernej reaktywności oskrzeli na czynniki. Jest ona połączona ze stanem zapalnym w drogach oddechowych, w efekcie czego dochodzi do syntezy związków odpowiedzialnych za skurcz oskrzeli: prostaglandyny, leukotrieny, histaminy oraz różnych. Patogeneza astmy oskrzelowej jest bogata, we współzależności od procesów, które wykonują funkcję pierwszoplanową.

Astma oskrzelowa – przyczyny

Osoby chorujące na astmę oskrzelową często narzekają na różne dolegliwości uczuleniowe, takie jak:

•katar sienny,

•pokrzywka,

•choroba oskrzelowa,

•obrzęk Qunickego.

Najpopularniejszą etiologią astmy oskrzelowej są uczulenia. Zachorowanie na astmę oskrzelową może wystąpić m.in. pod wpływem uczulenia na zapachy, potrawy lub produkty. Do elementów alergennych, które powodują ataki astmy oskrzelowej, uznawane jest również białko bakterii.

Wedle teorii blokady beta-adrenergicznej dotyczącej patogenezy astmy oskrzelowej, u osób chorujących na tę dolegliwość dochodzi do zatkania wrażliwości receptorów beta-adrenergicznych również pod wpływem elementów genetycznych, jak również nabytych.

Elementy wyzwalające astmę oskrzelową to:

•Palenie papierosów.

•Grypa oraz przeziębienie, zapalenie płuc.

•Alergeny, takie jak: alergeny pokarmowe, pyłki, pleśń, roztocza kurzu domowego, sierść zwierząt domowych.

•Zanieczyszczenia otoczenia.

•Toksyny.

•Gwałtowne zmiany ciepłoty środowiska.

•Środki (kwas acetylosalicylowy oraz pozostałe niesteroidowe środki przeciwzapalne, beta – blokery).

•Konserwanty żywności, np. glutaminian sodu.

•Stres czy niepokój.

•Refluks żołądkowo-jelitowy.

•Intensywne zapachy.

•Śpiew, śmiech czy płacz.

•Ćwiczenia.

Astma oskrzelowa – typy

Ataki duszności wydechowej z okresami przerwy to kluczowe sygnały astmy oskrzelowej. Atak astmy oskrzelowej zaczyna się uczuciem nacisku oraz puchnięcia w klatce piersiowej, które szybko przechodzi w duszność. Podczas badania specjalista także może określić odgłos opukowy bębenkowy, zmęczenie szmeru oddechowego pęcherzykowego, przedłużenie się wydechu i świsty, furczenia oraz gwizdy – słyszane dosyć często na odległość. Ataki duszności trwają zwykle od kilkudziesięciu minut do kilku godzin, a chociażby ponad dzień. Astma oskrzelowa to dolegliwość przewlekła, której szczególnym symptomem jest duszność typu wydechowego. Skurcz mięśni gładkich powoduje zwężenie światła oskrzeli oraz oskrzelików, poprzez co powietrze ma utrudniony przepływ.

Wyróżnia się kolejne rodzaje astmy oskrzelowej:

1.Astma oskrzelowa zewnątrzpochodna – choroba polega na wnikaniu alergenów głównie drogą wyziewową, więc ataki astmy spowodowane są przez alergeny wziewne. Astmę atopową wyróżnia się zazwyczaj w dzieciństwie przy dodatkowej obecności alergii w rodzinie.

2.Astma wewnątrzpochodna – w rozwoju tej dolegliwości duże znaczenie nadaje się zakażeniu bakteryjnemu oraz wirusowemu oskrzeli. Choroba objawia się zwykle po 35. roku życia, ma rozwój uporczywy, a rokowanie jest groźniejsze niż w astmie zewnątrzpochodnej.

3.Astma indukowana – wada jest spowodowana poprzez kwas acetylosalicylowy. Wrażliwość na kwas acetylosalicylowy oraz pewne środki przeciwzapalne, m.in. indometacynę, mefenamidzę, pyralginę, fenoprofenę oraz ibuprofen powoduje, iż w niedługim okresie po ich przyjęciu następuje napad astmy, z towarzyszącym łzawieniem oraz katarem.

Astma oskrzelowa – diagnostyka oraz leczenie

W celu wykrycia czynnika wyzwalającego astmę oskrzelową wykonywa się próby ekspozycyjne wziewne z podejrzewanymi alergenami. W poznaniu różnicowym trzeba wziąć pod rozwagę te dolegliwości, podczas których duszność jest symptomem dominującym.

Analizowania diagnostyczne astmy oskrzelowej obejmują:

•Spirometria – badanie wykonywane za pomocą spirometru, określające pojemność oddechową płuc.

•Badanie PEF (szczytowy przepływ wydechowy).

•Prowokacyjne testy wziewne.

•Badanie radiologiczne klatki piersiowej.

•Stopień swoistych przeciwciał w surowicy krwi.

Astma oskrzelowa powoduje wielki dyskomfort życia, powszechnie jest przeciwwskazaniem do wykonywania zawodu, ale niezwykle rzadko doprowadza do zgonu. Leczenie astmy oskrzelowej polega zwłaszcza na usuwaniu stanu zapalnego. Takie leczenie jest długie oraz zależy od poziomu intensywności dolegliwości. Środki przeciwzapalne wykorzystywane są zwłaszcza w ochronie napadów astmy oskrzelowej.

Leczenie napadów astmy polega na stosowaniu preparatów rozkurczających oskrzela. Środki stosowane są w formie wziewnej, co minimalizuje pojawienie się skutków ubocznych ogólnoustrojowych. Tylko w poważnych wypadkach astmy oskrzelowej stosowane są środki w formie pigułek, iniekcji czy wlewów dożylnych.

Środki rozszerzające oskrzela to:

•Betamimetyki – agoniści receptorów B- adrenergicznych. Ich pobudzenie powoduje bezpośredni rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli. Możemy je rozłożyć na krótko- oraz długodziałające. W leczeniu astmy oskrzelowej wykorzystywana jest ta pierwsza część oraz należą tutaj np. salbutamol, fenoterol. Długodziałające betamimetyki potrafią być wykorzystywane, ale tylko w wypadku skojarzenia ich również z wziewnym glikokortykosteroidem.

Co to jest próchnica zębów?

Próchnica zębów to społeczna choroba zakaźna o charakterze przewlekłym, która może dotyczyć chociażby 90 proc. ludzi w całej Polsce. Jej podstawą jest demineralizacja oraz zniszczenie tkanek zęba, na starcie – szkliwa oraz zębiny, a potem miazgi. Przypadłość zaczyna się wskutek przebiegu zmiękczania szkliwa zęba, przez kwasy oraz toksyny. Kwasy rozpoczynają się w jamie ustnej wskutek bakterii, które atakują płytkę nazębną. Próchnicy nie można lekceważyć, bo cierpiące na próchnicę zęby mleczne z wielką możliwością zarażają zęby stałe. Początkowymi sygnałami zaburzenia są plamki próchnicowe o jasnym zabarwieniu, które wraz z upływem czasu ciemnieją. W ochronie próchnicy zębów najistotniejsza jest higiena jamy ustnej. Trzeba zadbać o odpowiednie szczotkowanie zębów i stosowanie nici dentystycznych. Takie zabiegi winny być stosowane już u najmniejszych dzieci.

Zapobieganie próchnicy zębów

Profilaktyka próchnicy ma niezwykle istotne znaczenie oraz trzeba ją zastosować już w okresie ciąży. W 4. miesiącu życia płodowego początek ma mineralizacja zębów mlecznych, a w drugiej części ciąży – zębów stałych. Zaburzenie przebyte przez kobietę ciężarną zdecydowanie oddziałują na stan narządu zębowego dziecka, a jej braki pokarmowe, zwłaszcza deficyt w diecie wapnia, fosforu, magnezu, mikroelementów oraz witamin, mają niezwykle ważne znaczenie dla tworzenia zawiązków zębowych, wzrostu zębów oraz następowej wrażliwości na próchnicę. W trakcie ciąży niezwykle istotna jest odpowiednia dieta, zawierająca dostateczną ilość białka i ograniczająca ilość cukrów oraz dająca organizmowi pożywienia bogatego w witaminy, zwłaszcza A, B, C oraz D, a również elementy mineralne. Po narodzeniu się dziecka, zwłaszcza do chwili ukończenia przebiegu mineralizacji twardych tkanek zębów, żywienie jest także sprawą kluczową. Dla dziecka najistotniejsze jest żywienie mlekiem mamy, jakie jest prawidłowym posiłkiem w okresie wiązania się uzębienia. W późniejszym czasie jakość posiłków musi być zróżnicowana oraz przystosowana do wymagań rosnącego organizmu.

U dzieci, także ponad 16. roku życia, przy całkowicie uformowanym uzębieniu stałym, zapobieganie jest podobnie istotne. Poleca się:

spożywanie produktów mlecznych oraz warzyw,

żucie pokarmów twardych, włóknistych, ziarnistych, które skłaniają do gryzienia oraz również oczyszczają zęby,

zmniejszenie spożywania słodyczy, długo pozostających w jamie ustnej (toffi, landrynki, lizaki) w przerwach pomiędzy posiłkami oraz przed spaniem po wieczornym oczyszczeniu zębów.

Higiena jamy ustnej

W zapobieganiu próchnicy zębów ważna jest odpowiednia higiena jamy ustnej, która powinna polegać na stałym oraz dokładnym oczyszczaniu zębów. Naukę szczotkowania zębów trzeba podjąć w wieku 2–3 lat. Mycie zębów powinno wykonywać się rano, wieczorem oraz w miarę możliwości po każdym posiłku. Szczotka, utrzymywana w czystości, winna być wymieniania co 3–4 miesiące. Nową szczotkę przed użyciem trzeba umyć ciepłą przegotowaną wodą. A po użyciu szczotkę trzeba dobrze opłukać pod dużym strumieniem bieżącej ciepłej wody, ustawić włosiem pionowo ku górze, w celu łatwiejszego wyschnięcia. Zęby szczotkuje się za każdym razem przeciętnie 2–3 minuty. Wielkość szczotki winna być przystosowana do rozmiarów jamy ustnej, dlatego szczotki dla dzieci muszą być wystarczająco mniejsze. Szczotki wykonywa się ze sztucznego tworzywa. Pęczki włosia winny być wolno stojące, najlepiej 2–3 rzędy włosia w 6–8 szeregach. Włosie szczoteczki do zębów musi być gładkie oraz w miarę elastyczne, niezbyt grube, z zaokrąglonymi końcami. Przy szerokich przestrzeniach międzyzębowych można posłużyć się specjalnymi małymi szczoteczkami międzyzębowymi, pęczkowymi lub spiralnymi. Szczoteczki elektryczne dzięki drganiom wykonują jednocześnie masaż dziąseł. Są one zwłaszcza polecane dla osób z niesprawnością manualną. Obecnie producenci promują „jeszcze lepsze” szczoteczki. Wykonywane są także szczoteczki o profesjonalnym przeznaczeniu, np. dla osób z implantami. Dobór formy szczotkowania nie jest neutralny. Zazwyczaj osoby, które nie otrzymały odpowiednich instrukcji, szczotkują poprzecznie zęby. Te ruchy nie są wskazane, jest bowiem możliwość uszkodzenia zębów oraz brzegu dziąsła, a również obnażenia korzeni zębów. Dzieciom zwłaszcza poleca się metodę szczotkowania ruchami pionowo-kolistymi. U dorosłych najdoskonalszym sposobem szczotkowania jest tzw. metoda wymiatająca. Wówczas szczoteczkę w szczęce kieruje się pod kątem 45 stopni, włosiem do góry, w żuchwie – włosiem do dołu. Szczoteczkę przykłada się do koron zębów tuż przy dziąsłach w taki sposób, by włosie zaszło w powierzchnię międzyzębową. Ruchem wymiatającym kieruje się szczotkę wzdłuż koron zębów do ich końca. Szczoteczka powinna dochodzić do wszystkiej oczyszczanej powierzchni zęba oraz trzeba oczyszczać całe powierzchnie zębów.

Nici dentystyczne i wykałaczki

Nici dentystyczne mają różną grubość oraz są przeróżnego typu, najczęściej jedwabne woskowane czy niewoskowane, zawierające fluor oraz nasączone środkami zapachowymi.

Etiologią ucisku w strefach kolana, barku, lub nogi może być zapalenie ścięgien oraz pochewek ścięgnistych. Stan zapalny tej formy powoduje zmniejszenie ruchomości, obrzęk oraz ból, który zwiększa się podczas ruchu. Najczęściej widziane jest zapalenie ścięgna Achillesa. Zapalenie ścięgna Achillesa przejawia się m.in. uciskiem podczas ruchu, obrzękiem oraz tkliwością.

Zapalenie ścięgna Achillesa

Ścięgno Achillesa, odmiennie nazywane ścięgnem piętowym, jest wykonane ze ścięgien mięśni łydki. Jest to najmocniejsze ścięgno w systemie ludzkim – jego wytrzymałość sięga aż 250-300 kg. Mimo tego jest jednakże ścięgnem, które niejednokrotnie jest uszkadzane. Zapalenie w obszarze tego ścięgna dotyczy często osób w wieku 30-50 lat. Może być efektem gwałtownego urazu, jednak częściej wywołane jest mikrourazami, które się sumują oraz wywołują zapalenie Achillesa. Zaburzenie to występuje u sportowców, np. biegaczy, ale również u osób, które szybko oraz bez odpowiedniego przygotowania podejmują trening sportowy. Warto wiedzieć, iż nie jedynie urazy powodują zapalenie ścięgna piętowego. Zapalenie to powszechnie występuje także w procesie wad, np. dny moczanowej, w efekcie gromadzenia się w ścięgnie kwasu moczowego.

Sygnały zapalenia ścięgna Achillesa:

1. ból o charakterze piekącym, który pojawia się na starcie wysiłku, potem się zmniejsza oraz znowu narasta po jego zakończeniu;

2. tkliwość w strefie 2-6 cm nad guzem piętowym;

3. ból występujący rano oraz obniżający się w przeciągu dnia;

4. czasami można usłyszeć trzeszczenie w strefie ścięgna.

Które są podstawy zapalenia ścięgna?

Ścięgno jest to struktura stanowiąca przedłużenie mięśnia aż do jego przyczepu. Są niezwykle silną formą w organizmie ludzkim – wytrzymałość ścięgna Achillesa sięga ok. 300 kg. Mimo tego nierzadko dochodzi do ich zniszczenia. Najczęściej etiologią nastąpienia stanu zapalnego w jego zakresie jest uraz spowodowany szybkim oraz dużym bodźcem czy również bodźcem słabym, natomiast często powtarzanym. Zaburzenie to powszechnie występuje u sportowców, np. u biegaczy zapalenie ścięgna Achillesa, ale również u osób, które prowadzą siedzący styl życia oraz bez stosownego przygotowania podejmują aktywność ruchową. Zapalenie ścięgna nie zawsze jednak jest wywołane urazem. Kolejną etiologią potrafią być dolegliwości układowe, które przyczyniają się do nastąpienia stanu zapalnego. Jest to np. dna moczanowa, lub reumatoidalne zapalenie stawów (RZS). W dolegliwościach tychże powszechnie występuje właśnie zapalenie ścięgna Achillesa. Wszystkiego typu choroby także potrafią wywołać zapalenie ścięgien, natomiast jest to rzadko spotykane. W wypadku, kiedy dojdzie do zapalenia przyczepów ścięgnistych do kości, mówi się o entezopatii. Przykładem entezopatii jest np. zapalenie ścięgien nadgarstka (zespół de Quervaina).

Jak leczyć zapalenie ścięgna?

Pierwszą sprawą, o której trzeba pamiętać, jest fakt, iż nie można obciążać zajętej okolicy ciała. Trzeba więc stosować właściwe pozycje ułożeniowe, które odciążą miejsce objęte dolegliwością. Osoby uprawiające sport oraz drażniące ścięgno, w jakim występuje stan zapalny, powinny zaprzestać treningów czy zmienić aktywność na mniej niebezpieczną dla danego ścięgna. Skorzystać można również z zaopatrzenia ortopedycznego, które ustabilizuje oraz odciąży uciążliwe miejsce. Sposobem odciążenia np. ścięgna piętowego, czyli ścięgna Achillesa, jest wykorzystywanie pod piętę wkładki do obuwia. Powinno się także pamiętać o ćwiczeniach wzmacniających oraz rozwijających dla utrzymania odpowiedniej długości oraz wytrzymałości mięśnia wraz ze ścięgnem. By pokonać stan zapalny, wykorzystuje się zabiegi fizykoterapeutyczne. Dobre są zabiegi z użyciem zimna, np. okłady lodem, lub masaż lodem. Można wykonywać je w warunkach domowych kilka razy dziennie – będą oddziaływać przeciwbólowo, przeciwzapalnie, zmniejszą obrzęk, a dzięki temu elastyczność będzie wyższa. Inne zabiegi z obszaru fizykoterapii to: krioterapia i laser, lub ultradźwięki, których celem także jest ograniczenie stanu zapalnego. Wyniki w leczeniu daje również leczenie farmakologiczne, a dokładniej wykorzystywanie niesteroidowych preparatów przeciwzapalnych (NLPZ). Można je przyjmować doustnie czy również miejscowo w postaci maści lub żelu. Specjalista może zlecić także glikokortykosteroidy, które stosuje się przez wstrzyknięcie w obolałe miejsce. Nie wolno ich natomiast stosować zbyt często. W sytuacji, jeśli leczenie farmakologiczne oraz rehabilitacja nie dają efektów, trzeba rozważyć leczenie chirurgiczne.

Zapalenie pochewek ścięgien nadgarstka

Zapalenie pochewek ścięgien nadgarstka jest określane zespołem de Quervaina. Dochodzi w nim do zapalenia ze zwłóknieniem wspólnej pochewki ścięgnistej prostownika krótkiego kciuka oraz odwodziciela długiego kciuka. Zapalenie to jest wywołane łączeniem się urazów i przeciążeniem wymienionych ścięgien (powtarzanie mocnego chwytu z odchyleniem łokciowym nadgarstka, np. długie pisanie, serw tenisowy). Zespół de Quervaina dotyczy zwłaszcza kobiet.

Sygnały zapalenia ścięgien nadgarstka:

1. bolesność uciskowa;

2. obrzęk w strefie kciuka oraz promieniowej strony nadgarstka;

3. ciągły ból w strefie wyrostka rylcowatego kości promieniowej – ruchy kciuka i duży chwyt nasilają ból.

Zespół metaboliczny, odmiennie zespół X, charakteryzują liczne schorzenia metaboliczne, które powoli wyniszczają organizm. Gdy cierpisz na otyłość tzw. brzuszną, której wtóruje cukrzyca typu 2 oraz pozostałe schorzenia metaboliczne, to możesz mieć również zespół X. Podaje się, iż ten temat dotyczy co piątego Polaka. Sprawdź, jakie są podstawy oraz sygnały zespołu metabolicznego. Zespół metaboliczny, odmiennie zespół X, charakteryzują liczne schorzenia metaboliczne, które zwiększają ryzyko nastąpienia wad sercowo-naczyniowych. Co do nazwy zespołu metabolicznego, zdania podzielone są chociażby wśród naukowców, jednak część lekarzy zgadza się z definicją stworzoną przez Międzynarodową Federację Diabetologiczną (IDF). Wedle niej zespół metaboliczny można określić u osoby, która ma tzw. otyłość brzuszną (obwód talii u kobiety jest równy bądź większy niż 88 cm, u mężczyzny równy bądź większy niż 102 cm), a także dotyczą jej co najmniej dwa z poniższych kryteriów:

1. stopień triglicerydów we krwi równy lub większy niż 150 mg/dl (czy leczenie dyslipidemii)

2. stężenie tzw. dobrego cholesterolu (HDL) we krwi – u kobiet mniejsze niż 50 mg/dl, zaś u panów mniejsze niż 40 mg/dl

3. ciśnienie tętnicze równe lub większe niż 130/85 mm Hg (lub leczenie nadciśnienia tętniczego)

4. stopień glukozy we krwi na czczo równy czy większy niż 100 mg/dl (lub leczenie cukrzycy typu 2)

Zespół metaboliczny – epidemia

Choć pierwsze opisy zespołu metabolicznego sięgają XVII wieku, to dopiero od niespełna 30 lat specjaliści przyglądają się mu baczniej. Z paru powodów. Po pierwsze wręcz lawinowo wzrasta ilość osób z otyłością oraz z nadwagą, którzy również cierpią również np. na cukrzycę typu 2, miażdżycę lub nadciśnienie tętnicze. Po drugie niezrozumiany oraz nieusuwany w porę zespół metaboliczny nosi ze sobą ogromne powikłania – z zawałem serca oraz udarem mózgu włącznie. Po trzecie znalezienie podstawy tego zaburzenia ułatwiłoby leczenie oraz pozwalało prowadzić działania zapobiegawcze.

Analizowania prowadzone w wielu krajach pozwoliły wyciągnąć pierwsze wnioski. Wykazałoby się, iż zespół metaboliczny częściej występuje w państwach wysoko rozwiniętych (np. USA, Japonia), gdzie nie przestrzega się odpowiedniej kuracji oraz mało czasu spędza się w ruchu. Np. w USA zespół metaboliczny wykazuje się u ok. 32 proc. mieszkańców, a w Japonii – u ok. 11 proc. W Polsce dotyczy ok. 20 proc. społeczności. Zazwyczaj zespół metaboliczny nieco częściej występuje u kobiet niż u panów. Kluczowe jest to, iż częstotliwość jego pojawienia się wzrasta wraz z wiekiem – im bliżej sześćdziesiątki, tym więcej jest rozpoznań tego zaburzenia.

Zespół metaboliczny – podstawy

Naukowcy łamią sobie głowy, czemu jeszcze więcej osób spełnia wymagania zespołu metabolicznego? Teorii na ów problem jest mnóstwo. Jedna spośród nich odnosi się do… epoki kamiennej. Opowiada o tym, iż zakodowany jest w nas genotyp człowieka pierwotnego, który żył wedle schematu: okres sytości – okres głodu. W czasie sytości najadał się na zapas, gromadząc tkankę tłuszczową, a w czasie głodu po prostu ją spalał. Dzięki temu i aktywności fizycznej był szczupły. My dysponujemy takim nadmiarem jedzenia, iż żyjemy stale w czasie sytości – nasz organizm nie może się doczekać czasu głodu, jednak zawsze gromadzi zapasy, bo tak jest zakodowany. Sporo teorii krąży wokół genetyki. Wszystko wskazuje na to, iż faktycznie coś jest na rzeczy – możemy przejąć skłonność np. do otyłości. Gdy nasz tryb życia będzie służył kształtowaniu się dolegliwości otyłości, możemy na nią zachorować. Z kolei im dłużej chorujemy na otyłość, tym bardziej wzrasta zagrożenie pokazania się zespołu metabolicznego. Oraz koło się zamyka.

Zespół metaboliczny a insulinoodporność

Nie do końca wiadomo, dlaczego otyłości tzw. brzusznej wtórują takie zaburzenia, jak np. cukrzyca typu 2 lub nadciśnienie. Najprawdopodobniej chodzi tutaj o schorzenia przemiany tłuszczów w systemie. Przetwarzane są one zwłaszcza w energię. Gdy natomiast jest ich za dużo, artykuły przemiany tłuszczowej składają się nie tylko w formie fałdek, a również w mięśniach szkieletowych, sercu, wątrobie, trzustce… Jeśli zgromadzą się w jamie brzusznej – jest to dla nas zwłaszcza szkodliwe, bo sprzyja tzw. insulinooporności. Polega to na tym, iż komórki organizmu, które wykorzystują siłę do życia z glukozy, nie potrafią jej uzyskać. Nie potrafią, bo glukoza nie może się przedostać do ich wnętrza, zanim insulina (hormon wydzielany w trzustce przez komórki beta) niczym magiczny środek nie otworzy „drzwi” do komórek. Przy otyłości tzw. brzusznej z jakiegoś powodu – niestety, nie wiemy z jakiego – komórki organizmu nie chcą się otworzyć insulinowym „kluczem”. I dochodzi wówczas do swoistego paradoksu: we krwi jest nadmiar glukozy, a komórki umierają z głodu ze względu na jej brak. Tak m.in. dochodzi do rozwoju cukrzycy typu 2.

Otyłość tzw. brzuszna jest niebezpieczna. Tkanka tłuszczowa składając się wokół talii, składa się nie tylko pod skórą, ale także w narządach wewnętrznych jamy brzusznej, w tętnicach.

Nerwice są powszechnie stosowaną nazwą na grupę schorzeń psychicznych o podłożu lękowym. Cechują się przewlekłością oraz różnorodnością symptomów. Mogą skutkować długotrwałe odczuwanie dyskomfortu oraz bycia przez pacjenta. Nerwice są zaburzeniami, które powinny być usuwane w podobni sposób. Natomiast wielu pacjentów nie wie, gdzie winni poszukiwać odpowiedniej dla siebie pomocy, i są również tacy, którzy nieświadomi swojego problemu, nie szukają jej nigdy. Niestety bez właściwego zdiagnozowania leczenie nerwicy jest bardzo utrudnione. Dowiedz się więc, jak radzić sobie szybko oraz skutecznie z dolegliwością, jaką jest nerwica.

Kłopoty pacjentów na nerwicę

Schorzenia lękowe są przypadłością uważaną przez mnóstwo osób za wstydliwą. W oczach różnych może się to jawić, jako unikanie trudnych sytuacji, słabość lub wymówka. Natomiast nerwice są poważnymi zaburzeniami, które nieusuwane mogą prowadzić do groźnych konsekwencji zdrowotnych oraz społecznych. Stres towarzyszy nam przez całe życie, od czasu narodzin aż do śmierci. Mienie go zawsze wiąże się z trudnościami, stresem czy ciężkimi doświadczeniami życiowymi. Problem pojawia się w czasie, kiedy stres zaczyna rządzić życiem człowieka. Schorzenia lękowe powodują wycofywanie się z życia społecznego, pogłębianie się problemów psychicznych, izolowanie się oraz zamykanie we innym świecie przeżyć. Osoby cierpiące na tenże typ schorzeń mają trudności ze strony wielu organów wewnętrznych, bez wyraźnych biologicznych wskazań. Nieleczona nerwica może iść do zwiększania się schorzeń oraz narastania następnych trudności, co w wyniku prowadzi do wady w funkcjonowaniu pacjenta.

Gdzie poszukiwać pomocy w nerwicy?

Osoby, które są dolegliwości organiczne zgłaszają się z tymi tematami do specjalisty pierwszego kontaktu. Do najpopularniejszych symptomów somatycznych należą:

•bóle w strefie serca,

•bóle w klatce piersiowej,

•duszności, zmęczenie,

•brak siły fizycznej,

•kłopoty trawienne oraz z wydalaniem.

Wymienione sygnały nerwicy lękowej wymagają wykonania podstawowych badań laboratoryjnych. Więc również pacjent na nerwicę musi zazwyczaj przejść długą drogę nim dotrze do odpowiedniego specjalisty. Dla pacjentów na nerwicę istotne jest, żeby ich leczeniem cieszył się odpowiedni specjalista. Zaburzeniami lękowymi u pacjenta winien poruszać się specjalista psychiatra, psycholog oraz psychoterapeuta. Specjalista psychiatra jest osobą, która może rozpoznać temat oraz zalecić właściwe leczenie. Pomoc psychologa oraz psychoterapeuty jest na celu wyjście problemów psychicznych pacjenta oraz idzie na utrwalenie pozytywnych wzorców zachowań. W leczeniu nerwicy niezwykle ważna jest współpraca między psychiatrą oraz psychoterapeutą. Kuracja skojarzona – farmakoterapia oraz działanie psychologiczne – pozwala osiągnąć najodpowiedniejsze rezultaty w leczeniu schorzeń lękowych.

Formy wspomagające leczenie nerwicy

Psychoterapia oraz leczenie farmakologiczne są podstawowymi metodami leczenia osób będących na schorzenia lękowe. Różne formy mają charakter pomocniczy oraz potrafią przyspieszać powrót pacjenta do zdrowia. Nie chodzi natomiast rezygnować z pomocy z specjalistą psychiatrą oraz psychologiem, gdy podejrzewamy u siebie nerwicę. Formami wspomagającymi powrót do zdrowia oraz idącymi na poprawę nastawienia są formy relaksacyjne, hipnoza, grupy wsparcia, telefon zaufania czy ćwiczenia. Każda z tychże strategii ma swoje dobre strony. Każda osoba, która ma na schorzenia lękowe może dopasować właściwe oddziaływania do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z dodatkowych form pomocy pozwala na utrwalenie prozdrowotnych zachowań, głębsze poznanie siebie i szybszą rekonwalescencję. Grupy wsparcia, wykonywanie ćwiczeń zazwyczaj także w grupie pozwala choremu odnaleźć wsparcie oraz zrozumienie u osób z podobnymi kłopotami. Wzajemne wpływanie na siebie członków grupy daje te poczucie bezpieczeństwa oraz wzajemnej troski. Korzystanie z tego sposobu pomocy daje choremu możliwość na ponowne otwarcie się na otoczenie społeczne oraz skuteczne działanie w tej sferze. Telefon zaufania jest możliwością anonimowej rozmowy ze lekarzem oraz pracy nad konkretnym problemem (np. pogorszeniem się nastawienia w danej chwili). Nie jest on natomiast formą kuracji oraz nie zapewni odpowiedniej pomocy. Pozwala choremu uzyskać wsparcie oraz możliwość rozmowy w dużych chwilach. Techniki relaksacyjne oraz hipnoza mają zwłaszcza na celu zmniejszenie napięcia oraz poprawę samopoczucia pacjenta. Hipnoza nie winna być wykorzystywana zbyt długo, ponieważ może doprowadzać do uzależnienia się pacjenta od prowadzącego. Natomiast relaksacja jest formą, którą można wykorzystywać w miarę potrzeby. Jest jeszcze dobrą formą dalszej pracy nad sobą, po zakończeniu psychoterapii oraz leczenia farmakologicznego. Osoby chorujące na nerwicę powinny być objęte odpowiednią opieką również medyczną, jak również psychologiczną. Współdziałanie specjalistów z tychże dziedzin pozwala na uzyskanie właściwych efektów leczenia. Pacjent może także wspomagać swój powrót do zdrowia korzystając z nowych metod pozwalających utrwalać efekty leczenia oraz przyspieszać rekonwalescencję.

Akupresura pochodzi z Chin. Ma licznych zwolenników, i w Europie, którzy twierdzą, iż jest równie dobra jak pastylki przeciwbólowe. To forma łagodzenia dolegliwości polegająca na nacisku pewnych punktów na ciele. Wedle medycyny chińskiej organizm działa dzięki energii życiowej zwanej chi. Płynie ona przez kanały – meridiany. Każdy z nich odpowiada za pracę konkretnego organu w naszym ciele. Jeśli więc przepływ energii przez któryś z meridianów jest nieodpowiedni, odpowiadający mu organ niedomaga. Co więcej, awaria jednego z elementów całego systemu powoduje schorzenia w życiu następnych. Zadaniem terapeuty stosującego akupresurę jest to znalezienie miejsca „zatoru” energetycznego oraz odblokowanie go. Jest temu stymulacja 361 pewnych punktów, położonych wzdłuż meridianów. Można je nakłuwać (tak dzieje się w ciągu zabiegów akupunktury) czy właśnie uciskać. Akupresura nie wymaga tak dużej wiedzy oraz praktyki jak zabiegi nakłuwania – każdy może się jej nauczyć oraz samodzielnie stosować.

Akupresura – na czym polega?

Akupresurę można nazwać uproszczoną odmianą akupunktury. W tym przypadku nie korzystamy z igieł, a składamy się na magii dotyku. Osoby korzystające z zabiegów akupresury uważają, iż uciskanie odpowiedniego miejsca na ciele może ograniczyć czy usunąć ból określonej partii ciała. Zabiegi akupresury mają swoje korzenie w medycynie chińskiej. Stosowano ją już za czasów starożytnych. Ideologia akupunktury polega na tym, iż zakłada ona współpracę oraz wzajemną zależność wszelkich organów ludzkiego ciała. Składając się na tej zasadzie wyodrębniono punkty, które określa się akupunkturowymi. Każdy taki cel ma odpowiadać za pracę określonego narządu w ciele człowieka. Uciskanie lub masowanie danego punktu odblokowuje przepływającą energię, co z kolei likwiduje ból. Znajduje się, iż akupresura pozytywnie wpływa na oczyszczanie organizmu z każdego typu toksyn.

Czemu akupresura działa

Akupresura sprawdza się często jako wspomagająca metoda leczenia ucisku, również nagłego, ostrego, jak oraz przewlekłego (np. dolegliwości reumatycznych). Jest kilka teorii wyjaśniających proces działania tej formy. Jedna z nich głosi, iż podczas zabiegu w mózgu wytwarza się więcej endorfin, produkowanych przez organizm hormonów o działaniu znieczulającym. Wedle innej, skuteczność akupunktury oraz akupresury polega na sile sugestii. Również inna głosi, iż stymulacja punktów akupunkturowych powoduje blokowanie przewodzenia bodźców bólowych w pewnych kluczowych punktach układu nerwowego.

Nacisk oraz masaż podczas akupresury

Podczas kuracji specjalista zazwyczaj wiąże zabieg akupresury z chińskim masażem. Dzięki temu nie tylko łagodzi ból, ale także pobudza do pracy układ immunologiczny, łagodzi stres oraz zmęczenie, usuwa napięcia oraz blokady mięśniowe, poprawia krążenie limfy. Stymulacja punktów, przyporządkowanych dobrym narządom, usprawnia ich działanie. Dlatego akupresurę można dostosowywać do złagodzenia będących już dolegliwości, jak także profilaktycznie, żeby usprawnić ogólny stan zdrowia. Terapeuci cieszący się akupresurą przyjmują w przychodniach medycyny naturalnej. Gdy pragniemy uporać się z przewlekłymi chorobami, potrzeba zazwyczaj kilkunastu sesji.

Akupresura – jak to zrobić

Bóle skroni

Naciskaj miejsce na skroni, odległe o szerokość kciuka od punktu przecięcia łuku brwiowego oraz zewnętrznego kącika oka.

Bóle całej głowy

Masuj punkt będący w zagłębieniu, poniżej linii włosów.

Bóle zatok

Uciskaj punkt znajdujący się między brwiami.

Bóle czubka głowy

Masuj punkt znajdujący się na podeszwie stopy, w blisko 1/3 jej długości.

Bóle z tyłu głowy

Uciskaj punkt położony na zewnętrznej krawędzi dłoni, tam, gdzie zaczyna się tzw. linia serca.

Bóle migrenowe

Masuj dwa punkty będące w strefie nadgarstka. Pierwszy z nich znajduje się w odległości trzech, ciasno złożonych palców środkowych drugiej ręki przyłożonych do linii zgięcia nadgarstka. Drugi punkt natomiast znajduje się w odległości dwóch złożonych palców z tej linii, na przedłużeniu prawej, wyznaczonej przez palec wskazujący.

Bóle głowy oraz różne dolegliwości

Naciśnij kciukiem jednej dłoni miejsce w zagłębieniu między kciukiem oraz palcem wskazującym drugiej ręki (ponad winien utworzyć się wzgórek). Masuj małymi, okrężnymi ruchami, lekko ugniatając punkt kciukiem, na przemian wzmacniając oraz zwalniając ucisk.

Podstawowe zasady skutecznego przeprowadzenia akupresury

Nacisk wywieramy czubkiem kciuka czy palca wskazującego. Podczas nacisku, wykonujemy lekkie obroty palcem na zmian w obie strony. Odpowiednie miejsce, które należy ucisnąć jest czasami wrażliwsze, może boleć czy być bardzo pogrubione. Dolegliwości te znikną pod wpływem następnych zabiegów. Okres trwania nacisku jednego elementu może wahać się w granicach 30 sekund do 2 minut. Okres całego zabiegu winien być zależny od natężenia ucisku. Nacisk oraz masaż należy prowadzić do całkowitego ustąpienia dolegliwości, ale nie dłużej niż pół godziny. Punkty postawione na głowie winno się uciskać dłużej, niż mieszkania na rękach czy stopach.

Protezy zębowe wiążą się z podeszłym wiekiem, jednak niezwykle powszechnie zdarza się, iż także młodzi ludzi mają braki w uzębieniu. Strata zęba przyczynia się do występowania kompleksów oraz działa na komfort życia, a nie warto czekać z konsultacją u protetyka. Implanty stomatologiczne to jeszcze popularniejszy sposób na odbudowę utraconego uzębienia. W gabinetach dentystycznych zajmuje się przeróżnego typu wszczepy, w tym również krótkie implanty. Czym są krótkie implanty, do czego są oraz jak można je wykorzystywać? W historii człowieka implanty znane były już od starożytnego Egiptu i od czasów pradawnych cywilizacji, zamieszkujących Amerykę Południową oraz Północną, natomiast nowoczesna implantologia stomatologiczna datowana jest na rok 1957, jeśli szwedzki ortopeda Per-Ingvar Branemark wszczepił królikowi płytkę z tytanu oraz odkrył niezwykłe wartości tego materiału, który został obrośnięty przez kość. Pierwszy implant tytanowy wszczepiono w 1965 roku szwedzkiemu pacjentowi. Od tamtego czasu zdecydowanie udoskonalano implanty (nazywane czasem również wszczepami śródkostnymi), a ich zastosowanie w stomatologii stawało się jeszcze większe. Implant został opracowany tak, aby jak bardzo przywrócił rolę naturalnego zęba. Implant zębowy jest do uzupełniania braków zębowych i do poprawy stabilizacji protez zębowych od ponad 35 lat. Prawidłowo wszczepiony implant daje gwarancje, iż będzie nie do odróżnienia od sąsiednich naszych zębów.

Nowoczesne formy

Leczenie protetyczne dotyczy wbrew pozorom całkiem sporej grupy osób – nie tylko tychże starych. Strata pojedynczych zębów nigdy nie należy do rzadkości oraz z oczywistych względów sprawia, iż odczuwamy się niekomfortowo, nabywamy kompleksów, wstydzimy się uśmiechać w towarzystwie, a luźna proteza często sprawia ból podczas jedzenia. Wyjściem tego rodzaju kłopotów są implanty, które wyglądają jak naturalne zęby, i ze powodu na fakt, iż mocuje się je do kości na stałe, zapewniają pełną stabilność. Wszystko to sprawia, iż chory dzięki implantom nie ma najmniejszych kłopotów z wyraźną wymową, jedzeniem, lub niskim poczuciem pewności siebie. Zależnie od potrzeb specjalista wykona licówki, korony czy mosty.

To nie tylko kwestia estetyki

Chociaż mogłoby się wydawać, iż braki w uzębieniu to zwłaszcza kwestia wyglądu, w rzeczywistości zwlekanie z konsultacją u protetyka niesie zdecydowanie poważniejsze konsekwencje, niż mało atrakcyjny uśmiech. Problemem jest strata chociażby jednego zęba, a gdyby tego zabiegu nie uzupełnimy, otaczająca go kość rozpocznie się zapadać oraz zanikać. W efekcie sąsiadujące zęby mogą poruszać się w celu luki, co powoduje trudności w dokładnym doczyszczeniu zębów, i w wyniku prowadzi do wzrostu wad przyzębia. Podobnie dzieje się w wypadku, gdy w efekcie dolegliwości lub urazu straciliśmy kilka zębów – w takich sprawach ryzyko utraty następnych jest znacznie ważne dlatego również im szybciej udamy się do lekarza protetyka, tym lepiej.

Na czym więc polega?

Implant stomatologiczny umieszczany jest w kości żuchwy lub szczęki oraz jest normę dla korony, mostu czy protezy. W przeciwieństwie do różnych metod wyjście to nie maskuje braków w uzębieniu, a odtwarza je. Całość daje niezwykle naturalny efekt wizualny, a również zapewnia pełną funkcjonalność „sztucznych zębów”. Poza tym warto wspomnieć, iż są one bardzo mocne oraz często wtórują pacjentowi do końca życia, o ile dobrze o niego dba. Chociaż mogłoby się wydawać, iż implanty wymagają szczególnego traktowania, w rzeczywistości wystarczy standardowa higiena jamy ustnej, a to szczotkowanie zębów co najmniej dwa razy dziennie, czyszczenie przestrzeni międzyzębowych nicią dentystyczną, wizyty kontrolne u stomatologa dwa razy w roku oraz systematyczne usuwania kamienia nazębnego. Zaniechanie higieny jamy ustnej doprowadza do przewlekłego zapalenia dziąseł, którego konsekwencją jest zanik kości. Taka forma może wywołać, iż implant zostanie odsłonięty, dlatego warto pamiętać o dokładnym czyszczeniu zębów oraz wizytach u dentysty. Nie potrzebuje to za mnóstwo wysiłku, a zapewni trwałość „nowych” zębów, które wyglądają jak naturalne.

Materiał

Materiał, z jakiego przeprowadzony jest implant to tytan czy cyrkon. Tytan to srebrno-biały, niezwykle wytrzymały, biokompatybilny metal. Dzięki swoim unikalnym właściwościom tytan z powodzeniem wykorzystywany jest z lat do wytwórczości implantów stomatologicznych. Tytan jest metalem, który dobrze przyswaja organizm. Dzięki temu jest niewielkie ryzyko odrzucenia przez organizm wszczepionych implantów czy pojawienia się alergii. Implanty dobierane są indywidualnie do każdego pacjenta w współzależności od występujących warunków. Po umieszczeniu implantu w kości dochodzi do przebiegu osseointegracji, czyli zrostu żywej tkanki kostnej z tytanową powierzchnią implantu, w efekcie następuje zintegrowanie się wszczepu z kością. Wszczepienie implantu w kość szczęki zapewnia stabilność nałożonych na nią koron, zapobiega zanikaniu kości szczęki, do którego dochodzi po utracie zębów. Stymulacja wzrostu kości szczęki po wszczepieniu implantu pozwala uniknąć dalszych komplikacji, takich jak unoszenie się zębów, lub zapadania owalu twarzy w miejscach ubytków.

Morfina to alkaloid. Jest organicznym związkiem chemicznym oraz podstawową substancją psychoaktywną opium. W stanie czystym morfina to biały, krystaliczny, bezzapachowy proszek, słabo rozpuszczający się w wodzie, o gorzkim smaku. Działa hamująco na ośrodkowy układ nerwowy, a zbyt wielkie ilości mogą doprowadzić do niewydolności oddechowej oraz śpiączki. Z jednej strony, morfina to środek – opioidowy (narkotyczny) środek przeciwbólowy, i z różnej strony – substancja odurzająca, która niezwykle szybko prowadzi do uzależnienia psychicznego oraz sportowego. Morfina wykazuje działanie nie tylko przeciwbólowe, a również przeciwkaszlowe oraz przeciwbiegunkowe. Należy do opiatów, podobnie jak heroina, kodeina, metadon lub kompot makowy.

Morfina – historia

Morfinę po raz pierwszy wyizolowano z opium w 1804 roku – dokonał tego niemiecki farmaceuta, Friedrich Sertürner. Odkrytej przez siebie substancji przypisał właściwości nasenne oraz przeciwbólowe. Nadał jej nazwę morfina od imienia boga wypoczynku, Morfeusza. Wkrótce substancję zaczęto sprzedawać jako anestetyk, środek nasenny, przeciwbólowy i wykorzystywać w kuracji uzależnienia od alkoholu oraz opium.

Morfina jako środek

Morfina, podobnie jak inne środki opioidowe, powoduje wzrost tolerancji na przyjmowane ilości – żeby osiągnąć takie same wyniki jak na starcie zażywania, należy brać jeszcze więcej. W medycynie używa się chlorowodorku morfiny w formy pigułek oraz siarczanu morfiny do iniekcji. Morfina że być stosowana domięśniowo, podskórnie, doustnie, rzadziej – dożylnie oraz doodbytniczo. Morfina charakteryzuje się krótkim czasem półtrwania, dlatego żeby utrzymać działanie przeciwbólowe leku, należy powszechnie podawać kolejne ilości, co zagraża postępem uzależnienia. Morfina jest jednym z największych leków znieczulających, stosowanym zwłaszcza w opiece paliatywnej oraz w wypadku chorych z zaawansowaną dolegliwością nowotworową. Potencjału przeciwbólowego morfiny nie da się zweryfikować. Jest to środek niezwykle duży, pomagający na niemal każdy rodzaj dolegliwości bólowych. Morfina wcale nie jest środkiem pierwszego wyboru w leczeniu ucisku. Stosuje się ją raczej tam, gdzie inne środki nie są już w stanie pomóc. Krótkotrwałe wykorzystywanie morfiny że być potrzebne w celu uśmierzania ucisku okołooperacyjnego, po zawale czy niedokrwieniu mięśnia sercowego, ciężkich urazach klatki piersiowej z uszkodzeniem oskrzeli oraz płuc lub w zespołach bólowych z męczącym kaszlem. Czasami jest konieczność kojarzenia morfiny z innymi środkami przeciwbólowymi (np. z paracetamolem), sterydami czy środkami przeciwdepresyjnymi. Morfina zmniejsza nadwrażliwość na przykre bodźce oraz wykazuje czasem działanie euforyczne. W Polsce jest produkowana legalnie oraz nielegalnie. W oficjalnym obrocie jest otwarta na receptę (recepty z tzw. czerwonym paskiem, wystawiane tylko przez uprawnionych lekarzy) w formie pigułek czy ampułek z bezbarwnym płynem. Nielegalnie można nabyć morfinę w formie proszku o kolorze białym, różowym, szarym czy brunatnym. Wyglądem może przypominać sypki cement. Morfina nie zajmuje się w Polsce popularnością. Najczęściej sięgają po nią osoby uzależnione od opiatów.

Uzależnienie od morfiny

Morfina daje podobne efekty uzależnienia oraz wyniki działania, jak różne typy opiatów. Ofiarami morfiny padają najczęściej osoby, które są zmuszone do jej stosowania wskutek dolegliwości. Przypadkiem są setki tysięcy żołnierzy z czasu Oraz oraz II wojny światowej, którym masowo podawano morfinę jako środek przeciwbólowy, np. w okresie amputacji kończyn. Morfinizm był modny także na przełomie XIX oraz XX wieku wśród bohemy. Biorąc pod uwagę proporcje wagowe, morfina działa chociażby do 20 razy szybko niż opium. Dawka śmiertelna morfiny to 0,1-0,2 mg/kg przy iniekcji dożylnej oraz 0,2-0,4 mg/kg doustnie. Do negatywnych skutków działania morfiny kwalifikuje się:

•zmniejszenie uczucia głodu oraz potrzeb seksualnych,

•spowolnienie ruchowe,

•senność, zmęczenie oraz potliwość,

•apatię, brak motywacji, zmęczenie woli, rozleniwienie,

•zanik obowiązkowości oraz zawężenie zainteresowań,

•schorzenia ze strony układu pokarmowego – wymioty, mdłości, zaparcia,

•schorzenia oddychania,

•zatrzymanie moczu,

•bradykardię,

•spadek ciśnienia tętniczego,

•zwężenie źrenic oraz słabą reakcję na słońce,

•niezborne ruchy,

•bełkotliwą mowę,

•otępienie oraz zmiany osobowości,

•sygnały psychotyczne (omamy, urojenia).

Długotrwałe stosowanie morfiny powoduje impotencję, ubytek wagi ciała, bezsenność, kłopoty z wydalaniem stolca (kamienie kałowe), spadek odporności, zaawansowaną próchnicę zębów, zanik żył powierzchniowych, zmiany zapalne skóry, schorzenia menstruacji, uszkodzenia organów miąższowych (wątroby, trzustki itp.). Typ morfinowy oraz sygnały opioidowego zespołu abstynencyjnego obejmują: wzrost ciśnienia krwi, wzrost tętna, wzrost ciepłoty ciała, gęsią skórkę, wysięk z nosa, łzawienie, ziewanie, wzmożoną potliwość, drżenie mięśniowe, dreszcze. Sygnały odstawienne przypominają na starcie silną grypę oraz są niezwykle nieprzyjemne. Głód psychiczny połączony z zażywaniem opiatów, w tym morfiny, jest niezwykle duży, dlatego staje się dominującym elementem, który prowadzi do uszkodzenia życia oraz podporządkowania wszystkiego przyjmowaniu narkotyku. Długotrwałe zażywanie opiatów znaczy niewyobrażalne spustoszenie w systemie oraz zgon.